کارت‌ بیومتریک یا Biometric ID Cards ترکیبی از کارت‌ شناسایی معمولی و یک یا چند مشخصه بیومتریک است. این کارت ها کاملا مورد اعتماد هستند و تقلب در آنها و سوء استفاده از آنها تقریبا غیر ممکن است. کارت‌ بیومتریک شامل نوع کارت، مانند: کارت رانندگی، کارت ماشین و… هستند. سپس مشخصات دارنده کارت مانند: نام، نام خانوادگی و… و یک عکس مربوط به دارنده کارت . تمام مشخصات بعد از ورود به همراه اسکن عکس و تعیین پیکسلهای عکس . با توجه به یک الگوی مخصوص رمز گذاری که برای آن سازمان در نظر گرفته شده. رمز گذاری شده و در قسمت زیر عکس به صورت کد (Barcode) ذخیره می شود. سپس هنگام تشخیص عکس و تمام مشخصات ثبت شده برروی کارت خوانده شده. به وسیله الگوی رمز گذاری برای آن سازمان رمزگذاری می‌شود. سپس Barcode بوسیله دستگاه خوانده شده و رمز حاصل از آن با رمز بدست آمده از رمز گذاری مقایسه می‌شود و در صورت تطبیق هویت فرد تایید می‌شود.

در این روش چون هم رمز و هم مشخصات بر روی کارت ثبت می‌شود دیگر نیازی به اطلاعات حجیم نمی باشد . فقط الگوهای رمز گذاری باید مشخص باشد و این در مقایسه با حجم بسیار زیاد الگوهای ذخیره شده ناچیز است. اگر در کارت‌ شناسایی بیومتریک یک مشخصه بیومتریک نیز مانند اثر انگشت ثبت شود نه تنها از قانونی بودن کارت اطمینان حاصل می شود. بلکه از اینکه کارت به شخص تعلق دارد نیز می‌توان مطمئن شد.

یکی از روش های ثبت مشخصات بیومتریک

اسکن عنبیه یکی از روش های ثبت مشخصات بیومتریک است که هم اکنون از آن در بسیاری از نقاط امنیتی در جهان استفاده می‌شود. طبق تحقیق های انجام شده چشم انسان از ویژگی های کاملا منحصر به فرد و یکتای او به شمار می‌رود. به‌طوری که احتمال اشتباه سیستم در این روش یک در ۱۰۷۸ است که بسیار قابل توجه است. همچنین اسکن از عنبیه این امکان را برای سیستم فراهم می‌سازد تا ۲۰۰ نقطه از عنبیه بررسی و مقایسه شود. در حالی که شناسایی از طریق اثر انگشت ۶۰ تا ۷۰ نقطه را بررسی می‌کند. در بدن انسان عنبیه چشم ساختاری ظاهری ولی به نوعی محافظت شده به حساب می آید، عضوی است که با گذر زمان دستخوش تغییر نمی‌شود. این ویژگی، این روش شناسایی را بیش از سایر روش ها ایده آل می‌سازد. در اکثر مواقع عنبیه چشم افراد پس از انجام عمل جراحی نیز بدون تغییر باقی می‌ماند. حتی افراد نابینا نیز می‌توانند از این روش استفاده کنند، البته تا زمانی که چشم آنها عنبیه داشته باشد. استفاده از عینک یا لنزهای تماسی هیچ کدام بر روال کار تشخیص، اختلال ایجاد نمی کنند و سبب تشخیص نادرست نمی‌شوند.

استفاده از اسکن عنبیه برای تشخیص هویت نخستین بار در سال 1936 توسط چشم پزشکی به نام فرانک بارچ پشنهاد شد. این موضع تا مدت ها به عنوان یک نظریه تخیلی باقیماند . تنها در دهه 1980 در سری فیلم های جیمز باند این موضوع مطرح و به تصویر کشیده شد. سال 1987 دو چشم پزشک دیگر به نام های آران سفیر و لئونارد فلوم مجددا این نظریه را مطرح کردند. سال 1989 از استاد خود جان داگمن در دانشگاه هاروارد خواستند تا الگوریتم تشخیص عنبیه را به وجود آورد. این الگوریتم ها که حقوق آن در اختیار داگمن قرار گرفت توسط شرکت “آیریس تکنولوژیز”  تولید شد . پایه سیستم ها و محصولات کنونی قراری گرفت. در حال حاضر در بسیاری از فرودگاه ها در دنیا از جمله در امارات از اسکن عنبیه استفاده می شود.